آيت‏اللَّه شيخ محمدباقر ملكي ميانِجي در سال 1285 ش (1324ق) در يكي از روستاهاي توابع ميانه در آذربايجان شرقي به دنيا آمد و پس از فراگيري دروس مقدماتي راهي مشهد شد. وي در مشهد از محضر درس استاداني همچون شيخ هاشم قزويني، شيخ مجتبي قزويني، ميرزا محمد آقازاده خراساني و ميرزا مهدي غروي اصفهاني، سطوح عالي، فلسفه، كلام، خارج فقه و اصول عقايد و معارف اسلامي را آموخت و از ميرزاي غروي درجه اجتهاد گرفت كه آن اجازه‏نامه مورد تاييد آيت‏اللَّه سيد محمد حجت كوه كمره‏اي نيز قرار گرفت. ايشان سالياني در قم به درس و بحث و تدريس خارج اصول و تعليم تفسير نيز اشتغال داشت و مورد توجه آيت‏اللَّه بروجردي واقع شد. از اين فقيه بزرگوار تاليفات متعددي بر جاي مانده كه بدايع الكلام في تفسير آيات الاحكام، تفسير فاتحه الكتاب، تفسير قرآن كريم در 6 جلد، همگي در تفسير و نيز "الرّشاد" در توحيد و معاد و تقريرات درس ميرزا مهدي غروي از آن جمله‏اند. آيت‏اللَّه ملكي ميانِجي سرانجام در 16 خرداد 1377ش برابر با دهم صفر 1419ق به لقاءاللَّه پيوست.